Handicap is not disability نقاش معلول افغان: معلولیت ناتوانی نیست

ربابه معلول به دنیا آمد اما معلولیت باعث ناتوانی وعقب مانی او نشد. او اکنون نقاشی ورزیده است که می خواهد با نقاشی هایش صدای زنان و دختران افغان باشد. موضوع اکثریت نقاشی های ربابه دختران کارگر وخیابانی است که از درس و آموزش باز مانده اند.

هفده سال پیش در یک خانواده فقیر به دنیا آمد. دست وپایش حرکت نداشتند. مادر و پدر که نمی توانستند دخترک معصوم را در چنین وضعیتی ببینند خود را به هر دری زدند. آنها ربابه را به نزد داکتران مجرب زیادی بردند. چرا که معلولیت در افغاستان درد وقسمت نه بلکه عیب پنداشته می شود وفرد معلول ومعیوب به عنوان باری بر دوش دیگر اعضای خانواده می باشد.

ربابه روز به روز بزرگتر شد تا حالا که او 17 سال دارد. هنوز هم دست وپاهایش قدرت حرکت ندارد اما می گوید که یک پایش کمی بهتر شده ومی تواند حرکت دهد.

یادگیری سواد در خانه بدون آموزگار

او مانند دیگر دختران هم سن وسالش به مکتب نرفته اما اکنون به یک نقاش بسیار خوب مبدل شده است. او می تواند بخواند وبنویسد وبا گرفتن قلم به دهانش نقاشی کند. به گفته خودش دربخش هنر نقاشی هم هیچ آموزش ندیده است. او به خبرنگار فرست لایف گفت: «می خواهد صدای زنان ودختران افغان باشد که از درس وتعلیم بازمانده اند».

به باور ربابه معلولیت ناتوانی نیست وبا این شعار کارهای هنری اش را با علاقمندی زیاد به پیش می برد.

ربابه محمدی بیش ازدو سال است که به هنر نقاشی رو آورده است و تابحال آثار هنری وی در دو نمایشگاه یکی در ولایت بامیان و دیگری درکابل پایتخت افغانستان به نمایش گذاشته شده است. ربابه از استقبال مردم از این نمایشگاهها راضی است او می گوید که آثارش با استقبال گرم بازدید کنندگان روبروشده است و دراین نمایشگاه ها بسیاری از آثار هنری وی نیز به فروش رسیده است. علاوه برآن این هنرمند فرمایشات زیادی نیز بدست می آورد.

ربابه گفت:« درنمایشگاهی که در دانشگاه کابل برگزار شده بود با استقبال زیادی روبرو شدم بسیاری از بازدیدکنندگان باور نمی کردند که من این نقاشی ها را خلق کرد ام، من را زیاد تشویق کردند وآثار هنری من را می خواستند بخرند اما بسیاری ازآثار را نفروختم زیرا می خواهم در دیگرنمایشگاهها به نمایش بگذارم. او گفت وقتی تشویق می شوم بیشتر انرژی میگیرم وبیشتر تلاش می کنم تا نقاشی های بیشتر و زیباتری را خلق کنم».

رویاهایی برای آینده

ربابه محمدی باشنده مالستان یکی از دورافتاده ترین منطقه ولایت غزنی است که به منظور معالجه از سوی خانواده به کابل آورده شد. اما معالجه وی کدام نتیجه را در پی نداست. درحال حاضر او در شهر کابل زندگی می کند. او آرزو دارد که کورس نقاشی ایجاد کند و دراین عرصه برای دیگران به ویژه افراد دارای معلولیت آموزش دهد.

این دختر افغان می خواهد تا درد و رنج دختران را ازطریق هنرش به تصویربکشد. ربابه می گوید از اینکه با دهن نقاشی می کند دراین جریان زیاد سردرد می شود. او پرستاری ندارد و درهمه امورات  اعضای خانواده به ویژه خواهرش وی را کمک می کند.

چه چیزی به او انگیزه داد است تا به هنر نقاشی روی آورد؟

ربابه می گوید که درگذشته ها درخانه زیاد دلتنگ می شد اما حالا او با خلق کردن نقاشی از دلتنگی هایش می کاهد. ربابه می گوید که بلند کردن صدای مشکلات دختران محور اصلی کارهای هنری او را تشکیل می دهد.

او در ابتدا هنرنقاشی را برای سرگرمی آغاز کرد اما حالا این هنر برای او به یک آرزو مبدل شده است و می خواهد دراین عرصه بیشتر رشد کند تا از این طریق برای خود و خانواده اش امرار معاش کند. به  گفته ربابه قرار است در آینده نزدیک آثار هنری اش در یک نمایشگاه در کانادا نیز به نمایش گذاشته شود.

Rubaba was born with a handicap, but now she is a trained artist who paints with her mouth. She introduces the Afghan women and girls. Her goal is to teach uneducated women.

Learning at home without a teacher

Rubaba, who is 17 years old, was born in Malistan District of Ghazni Province and there she lived with her poor family. She paints with her mouth. Her hands and feet are completely paralyzed and she has never gone to school like other girls but she became professional artist although she has never attended any kinds of art courses or trainings. With her slogan “disability is not a restriction” Rubaba continues her artistic activities.

Rubaba has started to paint more than two years ago. Her artworks were shown in two exhibitions, one in Bamyan, a province of Afghanistan, and the other exhibition was in Kabul, the capital of Afghanistan. She painted more than 100 pictures.
Rubaba said “many visitors did not believe that I am the owner of these paintings, they encouraged me and bought some of my artwork. I did not sell all of them because I want to show my paintings in another exhibition”. She added: “When people encourage me, I have more energy to create more nice paintings”.

Wishes for the future

She wishes to do art courses and teach people painting, especially those with special needs and in this way she can help herself and her poor family. Rubaba does not have a nurse, her family helps her, especially her sister. She moved later on to Kabul with her family to get a treatment, but this made no sense on her situation: “I paint with my mouth, so I had to shake my head all the time and this causes aheadache to me”, Rubaba said. The afghan artist will have an exhibition in Canada in the near future to show her next pictures. Good luck, Rubaba!